Yabancı bir film izlerken cami görmek, İstanbul veya Türkiye lafının geçmesi, birinin yamuk yumuk bile olsa Türkçe konuşması içimizi ezik bir mutluluk/şaşkınlık karışımı ile doldurur. Biz niye böyleyiz ya? Niye her daim müsamereye çıkacak çocuk heyecanı taşıyoruz?
Umut Sarıkaya'nın güzel aklından...
hakikaten öyle :D
YanıtlaSil